Jak rozpoznać anoreksję bulimiczną? Czy wstępują różnice między anoreksją bulimiczną a bulimią? Jakie są przyczyny anoreksji bulimicznej? Jak leczyć ten rodzaj anoreksji? Dowiedzcie się więcej o jednym z zaburzeń odżywiania.
Czym jest anoreksja bulimiczna?
Anoreksja bulimiczna to jeden z rodzajów anoreksji należącej do grona tak zwanych zaburzeń odżywiania. Anoreksja bulimiczna inaczej określana jest jako żarłoczno-przeczyszczająca. Ta nazwa bezpośrednio powiązana jest z charakterystycznymi objawami, m.in. ze stosowaniem restrykcyjnej diety i z epizodami obżarstwa, a następnie z wywoływaniem wymiotów lub ze stosowaniem środków o działaniu przeczyszczającym.
Według statystyk anoreksja może występować wśród obu płci, częściej jednak dotyka kobiet, a zwłaszcza dziewcząt w okresie dojrzewania.
Jakie są objawy anoreksji bulimicznej?
W odróżnieniu od najczęściej występującej anoreksji typu restrykcyjnego, osoby borykające się z anoreksją bulimiczną tracą na wadze w wolniejszym tempie. Wynika to przede wszystkim z przerywania głodówek i restrykcyjnych diet na rzecz epizodów obżarstwa. Chorzy cyklicznie brakuje kontroli nad jedzeniem i przyjmowanymi kaloriami. Przez to też towarzyszą im wyrzuty sumienia, które próbują zagłuszyć za pomocą wywoływania wymiotów, stosowania środków przeczyszczających, środków moczopędnych, a także katując się obciążającymi ćwiczeniami fizycznymi.
Co ważne, w większości przypadków osoby zmagające się z tym zaburzeniem odżywiania mają świadomość co do swojej choroby. Potrzebują jednak pomocy z zewnątrz i zmotywowania do specjalistycznego leczenia.
Jakie są przyczyny anoreksji bulimicznej?
Specjalistom trudno jest wskazać jednoznaczną przyczynę występowania anoreksji bulimicznej. Przede wszystkim zwracają oni uwagę na doświadczenia, do których doszło w dzieciństwie osoby chorej. Anorektyczka lub anorektyk w przeszłości mogli doświadczyć: przemocy psychicznej, przemocy fizycznej, przemocy seksualnej, konfliktów rodzinnych, dorastania w rodzinie alkoholicznej, dorastania w rodzinie dysfunkcyjnej.
Rozwój anoreksji może być związany również z czynnikami genetycznymi i osobowościowymi, a także z czynnikami społecznymi, takimi jak presja ze strony społeczeństwa, kult szczupłej sylwetki w mediach.
Skutki anoreksji bulimicznej
Anoreksja bulimiczna nie tylko doprowadza do spadku wagi, ale zagraża także zdrowiu fizycznemu i psychicznemu. Wśród skutków anoreksji bulimicznej można wymienić:
- apatię i nadmierną senność,
- silne bóle brzucha,
- zaparcia,
- zaburzenia pracy serca,
- niedokrwistość (anemię),
- wyniszczenie narządów wewnętrznych,
- osteoporozę,
- zanik mięśni,
- niedobory składników odżywczych,
- próchnicę i uszkodzenie szkliwa zębów,
- wahania nastrojów,
- zaburzenia depresyjne,
- stany lękowe,
- obniżenie poczucia własnej wartości,
- izolację społeczną.
Anoreksja bulimiczna a bulimia
Anoreksja bulimiczna nie powinna być utożsamiana z innym zaburzeniem odżywiania, czyli z bulimią. Najważniejsza różnica między tymi dwoma zaburzeniami dotyczy wagi osoby chorej. W przypadku bulimii występuje jedynie niewielki spadek kilogramów masy ciała, a często dochodzi nawet do przyrostu wagi na skutek epizodów obżarstwa. W przebiegu anoreksji bulimicznej obserwuje się natomiast wyłącznie spadek wagi – nie jest on jednak tak drastyczny, jak w przypadku anoreksji o typie restrykcyjnym.
Jak leczyć anoreksję bulimiczną?
W przypadku występowania zaburzeń odżywiania najważniejsze jest, aby chory otrzymał pomoc psychoterapeutyczną. W niektórych przypadkach konieczna może być również hospitalizacja. Podczas wychodzenia z anoreksji niezbędne jest wsparcie: psychologa lub psychoterapeuty, dietetyka (psychodietetyka), innych lekarzy specjalistów oraz bliskich.
Leczenie anoreksji to proces przede wszystkim długotrwały. W zależności od zaawansowania choroby oraz od skutków, jakie wyrządziła ona w organizmie, stosuje się: farmakoterapię, psychoterapię indywidualną, psychoterapię grupową, konsultacje psychoterapeutyczne z rodziną, hospitalizację.
Osoby zmagające się z anoreksją przede wszystkim obawiają się pobytu w szpitalu o charakterze zamkniętym. Ma on jednak na celu niesienie zarówno pomocy psychologicznej, jak i przywrócenie prawidłowej masy ciała. Natomiast podczas psychoterapii terapeuta porusza tematy związane z poczuciem własnej wartości, z postrzeganiem ciała, z kompleksami i innymi aspektami, które mogą mieć wpływ na rozwój zaburzeń osobowości. Pomocny jest także udział rodziny w procesie terapeutycznym. Warto wiedzieć, że specjaliści najczęściej stosują psychoterapię w nurcie psychodynamicznym.
Farmakoterapia stanowi filar leczenia anoreksji w momencie, gdy choremu towarzyszy obniżony nastrój lub zaburzenia lękowe. Włączane są wówczas leki antydepresyjne lub przeciwlękowe. Dodatkowo leczenia mogą wymagać: układ odpornościowy, układ pokarmowy, układ hormonalny, układ sercowo-naczyniowy.